خبرگزاری حوزه | گاهی از بزرگان به این مضامین نقل می شود که طلبه می تواند از ابتدا تا انتها درس بخواند و نیاز به مراجعه به قرآن پیدا نکند.

اما معنای این کلام چیست؟

آیا روحانیون با قرآن سروکار ندارند؟

آنچه در واقعیت حوزه جاریست اینست که:

- تجوید و روانخوانی، حفظ اجزائی از قرآن و بخش هایی از تفاسیر مختلف جزء دروس رسمی حوزه ها در سطوح مختلف است.

- در دروس و کتب ادبیات عرب که در حوزه تدریس می شود، شواهد و مثالهای فراوانی از آیات قرآن کریم وجود دارد.

- در دروس فقه و اصول به تناسب از آیات قرآنی استفاده می شود.

- یکی از محورهای اصلی علم کلام بعنوان درس عمومی حوزه، آیات قرآن کریم است.

- قرآن کریم بصورت لفظی یا معنایی در سایر دروس و محتواهای حضور حاضر است.

- یکی از منابع و محتواهای اصلی ‌منابر و تبلیغ روحانیون قرآن کریم است.

- مؤلفات تفسیری و حتی غیر تفسیری به وفوری از علما و روحانیون بوده و هست که محور یا محتوای عمده ای از آن قرآن کریم و آیات قرآنی است.

- انس با قرآن در سیره علمای بزرگوار حوزه مشهود و منقول است.

- در دیدگاه حوزه، روایات معصومین به منزله تفسیر آیات هستند، و روایتی مورد پذیرش خواهد بود که موافق قرآن باشد.

- و ...

بنابراین، گذشته از اینکه این بیانات ترسیم دوره های گذشته بوده است، معنایش، نه مهجوریت قرآن در حوزه است، و نه غریبه بودن حوزه و علما - خصوصا حوزه امروز - با قرآن.

بلکه می تواند منظور، توصیه هایی باشد بر اینکه قرآن بعنوان قرآن بصورت مجموعی - و نه تنها بصورت آیاتی موضوعی و در ضمن مباحث هریک از علوم مختلف - می تواند محور علوم حوزوی قرار بگیرد و یا دروس تفسیر، و نیز انس با مصحف پر رنگ تر شود، و صد البته که این مسیر نورانی همچنان راه پیشرفت دارد و حوزه ها از گذشته تا کنون در این مسیر پیشگام بوده و ان شاءالله باز هم ارتقاء خواهند داشت.

زین العابدین معینی